Fiji Viti Levu

"Do you get rid of the evidence?" vroeg een onbekende man mij tijdens het weggooien van afval in Danerau Marina. Mijn blik moet waterig, wazig en verbaasd geweest zijn want het was de spijker op zijn kop. Mijn afval bestond uit een paar bierblikjes van het merk 'Fiji Bitter', een fles water met de tekst 'Fiji Natural water' en een reclame plasticzak van de plaatselijke supermarkt. Er volgde geen gesprek mijn glimlach zei voldoende.

Bij het binnenvaren van de territoriale wateren van Fiji heeft de defecte motor me doen besluiten direct naar port Danerau te zeilen. Prioriteit 1 was de motor, inklaren kon wel een paar dagen later. Het is volstrekt tegen de regels maar de veelheid aan boten maakt het vrijwel ondoenlijk voor de autoriteiten om een illegaal binnenvarend schip te traceren. Het is wel een risico, mochten ze erachter komen dat je illegaal op het eiland verblijft dan zal een flinke boete niet uitblijven. Eenmaal aan land ben ik op zoek gegaan naar een scheepsdiesel monteur. Na enig navragen kwam ik bij een werkplaats. Richard de bedrijfsleider had de volgende ochtend om 9 uur wel iemand beschikbaar. Dat was een mooie meevaller. In Brisbane was ik gewend om minimaal een aantal dagen te moeten wachten op een monteur. De volgende dag even voor 9 uur meldde ik mij opnieuw bij Richard. Hij had niet 1 maar zelfs 2 monteurs beschikbaar. De meeste mannelijke Fijiers zijn groot en nogal stevig. Beide heren waren daarop geen uitzondering waardoor het kleine bijbootje diep in het water kwam te liggen. De tocht naar Gabber verliep desondanks zonder veel water te maken maar natte voeten kon helaas niet voorkomen worden. Eenmaal aan boord werd de motor bestudeerd en Noks, de meest deskundige van de 2, vroeg mij de motor te starten. Door lang doorstarten was het nog mogelijk om de Ford diesel aan de praat te krijgen. Al na een paar minuten was de diagnose gesteld. "I know a lot about outboard engines but a diesel is not really my expertise". Dat was een forse tegenvaller maar ze wisten wel een hele goede monteur. Weer terug aan land werd ik voor gesteld aan Shaneel, een jonge vent en natuurlijk fors en groot. Hij had na het weekend tijd maar dan moest de boot wel in de haven liggen. Zijn voorwaarde was begrijpelijk en de afspraak was gemaakt. Volgende stap was een sleep organiseren van een kleine mijl van de ankerplaats naar de haven. Van Shaneel had ik een telefoonnummer gekregen. Een telefoontje en een korte onderhandeling over de prijs was voldoende om ook dit geregeld te hebben. Maandagmorgen om 7 uur zouden ze met een sleepboot komen. Wat nog geregeld moest worden was een ligplaats. Dat leek in eerste instantie nogal moeilijk maar uiteindelijk gunden ze Gabber een plekje voor 1 dag en een nacht tussen de allerduurste jachten van Fiji. Als ik schrijf duur dan bedoel ik ook duur. Het minst dure schip aan de dezelfde steiger, na Gabber, schat ik zonder overdrijven op een miljoen. Extra zorg dus bij het naar binnen slepen! Maandag om half 7 ging mijn wekker. Net genoeg tijd om wat te eten, een kop thee te drinken en tanden te poetsen. Maar om 7 uur was er geen sleepboot te bekennen. Dan maar weer bellen. Ik kreeg dezelfde man aan de lijn waar ik de afspraak mee had gemaakt. "Sorry, my brother. There is a misunderstanding but the towing boat will arrive in half an hour". Ik had geen idee wat het misverstand had kunnen zijn, veel belangrijker was dat de afspraak nu duidelijk was. En inderdaad binnen een half uur kwam er een Fijier aanvaren. Vanzelfsprekend groot en fors. Hij wilde 2 lijnen vanaf de punt. Liever had ik gezien dat beide boten vast aan elkaar waren gezet maar ik ging uit van een deskundige sleper. Het eerste deel ging probleemloos. De 120 pk van de sleepboot was ruim voldoende om beheerst de haven te bereiken. Toen de superjachten dichterbij begonnen te komen vroeg ik mij wel af wat zijn plan van aanleggen was. Met een losse lijn is het niet eenvoudig om gecontroleerd de 17 ton wegende Gabber af te remmen. Ter hoogte van de ligplaats nam de sleper gas terug om snelheid te minderen. De sleepboot was snel uitgedreven maar Gabber was geenszins van plan hetzelfde te doen. Als ze op snelheid is dan is er heel wat voor nodig om haar af te remmen. De Fijier, ook ikzelf, zag Gabber regelrecht op een glimmend super jacht afglijden. De Fijier bedacht zich niet en gaf flink gas om de kop van de boot in een andere richting te krijgen. Dat lukte goed maar het gevolg was dat door de draai de achtersteven op ramkoers lag. Gelukkig was ik dichtbij en kon met moeite de boot afhouden om schade te voorkomen. "I need assistance" klonk er paniekerig vanuit de sleepboot. Na kort overleg kon ik hem ervan overtuigen dat beide boten zijdelings aan elkaar vast gemaakt moesten worden. Daarna was het niet zo moeilijk meer. Even later lag Gabber veilig en wel in de box hetgeen wel het onredelijke gedrag van 150 FJD kostte. Het wachten was nu op de monteur die om 8 uur zou komen. Maar helaas geen monteur op het afgesproken tijdstip. Een poging om hem te bellen leverde geen resultaat op. Drie kwartier later belde ik nogmaals nu wel met resultaat "Yes, yes I'm coming. I was in a meeting. Be there in 5 minutes". De 5 minuten werden 10 maar dat maakte me niet uit, ik was allang blij dat hij er eindelijk was. Shaneel bleek een deskundig diesel monteur te zijn. Gestructureerd kwam hij steeds dichter bij de oorzaak. Uiteindelijk bleek dat 3 van de 4 injectors niet of nauwelijks meer werkten vanwege zeewater in de diesel. Een duidelijke conclusie is natuurlijk mooi maar waar is een revisiebedrijf te vinden die de revisie dezelfde dag nog zou kunnen uitvoeren? Shaneel wist wel een bedrijf circa 15 km verderop. Of ze tijd zouden hebben was nog de vraag maar proberen kan altijd. Vandaar dat we in de auto van Shaneel op pad gingen. Meestal vallen dit soort dingen tegen maar de goden waren mij gunstig gezind. Om 5 uur kon ik de injectors weer ophalen. Omdat Shaneel een andere klus te doen had ging hij terug naar de haven. Ik bleef en zou de bus terugnemen naar Danerau. Om 3 uur waren ze al klaar en de kosten slechts 136 FJD. De volgende dag was Shaneel om 8 uur aan boord. Eigenlijk had hij geen tijd maar het schip waarmee hij aan het werk zou gaan was nog niet klaar. Om tijd te sparen had ik van tevoren zoveel mogelijk voorbereidende werkzaamheden uitgevoerd. Binnen een uur zat alles weer in elkaar. De motor liep weer als een zonnetje. Fase 1 was geslaagd. Nu fase 2 nog, en dat was inklaren zonder dat er bewijslast gevonden kon worden dat ik al een week in Fiji was. Vandaar dat het weggooien van lokale producten noodzakelijk was. Maar dat was niet het enige. Andere bronnen van bewijs die vernietigd moesten worden waren: 2 bladzijden uit mijn logboek scheuren en nieuwe verzonnen tekst toevoegen, foto's verwijderen van camera's en telefoon, lokaal geld uit mijn portemonnee halen en het weggooien van bonnetjes. Om de geloofwaardigheid nog wat op te schroeven had ik me een week lang niet geschoren. De volgende morgen om 2 uur meldde ik me in het douanekantoor in Lautoka. Een grote donkere vrouw met indringende bruine ogen deed de inklaring. Zoals te doen gebruikelijk moest een veelheid aan formulieren ingevuld worden. Daarna stapte een soort milieudeskundige bij mij in de rubberboot voor een inspectie. Alle stress en de zorgvuldig geplande voorbereidingen bleken volkomen overbodig. Het enige wat de dame in kwestie heeft gedaan, naast het invullen van formulieren, is het sprayen van de kajuit om malaria te voorkomen.

Ruud



Naar boven